Ta jedna w tłumie
Patrzysz na świat zunifikowany, każda taka sama, każdy liść prawie identyczny, zieleń bez odcieni, biel woskowa. Jak wybrać tę jedyną, kiedy wszystkie wokół wirują niczym smyczki w Camille Saint-Saëns’a „La danse macabre”. Może nawet szybciej jak w „Orawie” Wojciecha Kilara. I kiedy już myślisz, że to ta, że ta jest najpiękniejsza wśród podobnych, to widzisz jednak, że bardziej zaczynają tu pasować Pieśni Żałosne Henryka Mikołaja Góreckiego i w sumie można by w tym klimacie pozostać na dłużej, bo muzyka nie pozostawia bez poruszenia, ale światło ucieka. Kiedy wydaje ci się, że wszystko gra, okazuje się że w niedzielę byli tu już jacyś kochający przyrodę i zerwali ogromne ilości tych jakże pięknych i identycznych oznak majowego zakochania. Wytarzane miejsca trzeba minąć i dylemat wyboru zaczyna się od nowa. Zaczyna się wyliczanka z dzieciństwa przy dekapitacji jastrunów – tej nie kocham, tej nie lubię, tej nie urwę…, a potem to już tylko kocha, nie kocha… i jak to już we wróżbach bywa, będzie albo tak, albo tak. W końcu widzisz, że tam z boku jest taka „osobna”, wycofana trochę, ale bardzo ładna i poukładana. Kierujesz tam wzrok. Właśnie tam gdzie raczej patrzeć nie zakładałaś. Rozum mówi ci identyczna (!) jak wszystkie, ma może trochę więcej, no może jednak trochę mniej, może trochę taka, a może jednak owaka. I przychodzi ten moment, że innych już nie widzisz, choć kwiat u nich pełniejszy a i łodyga sprężysta. Wtedy nie pozostaje nic innego jak tylko zrobić jej fotografię i wyrecytować wiersz, którego nie znasz na pamięć, ale który bardzo by tu pasował, najlepiej jakiś sonet. Może coś z apokryficznych Sonetów Portugalskich, które z tym krajem akurat za dużo wspólnego nie mają:
Elizabeth Barrett Browning
Jak cię kocham?
Jak cię kocham? Poczekaj – wszystko ci wyłożę.
Kocham do dna, po brzegi, do samego szczytu
przestrzeni, w której dusza szuka krańców bytu
i łaski idealnej, ginąc w tym przestworze.
Kocham cię tak przyziemnie, jak tylko zejść może
głód; przy świeczce i w słońcu, gdy sięga zenitu;
tak śmiało i tak czysto, jak ktoś, kto, zaszczytu
nie pragnąc, broni zasad wspartych na honorze.
Kocham cię całym żarem, który niosłam w piersi
przez mrok smutków; dziecinną wiarą wbrew niedoli;
miłością, jaką we mnie niegdyś tylko święci
budzili – kocham wszystkim, co cieszy i boli,
tchem, łzą, uśmiechem, życiem! – A gdy Bóg pozwoli,
będę cię nawet mocniej kochała po śmierci.
Przełożył Stanisław Barańczak
Tyle, że ona milczała, choć kwitła pełnią kwitnienia. Słowa konwalii? Jej słowa? Nie jednak! Słów tych w dzwonki jej kwiatów włożyć się nie da, a tylko muchołówka żałobna nad konwalii polaną śpiewać zaczęła żałośnie pieśń trochę opętaną.
Chwila w lesie i można zobaczyć więcej piękna w konwaliowym chruśniaku niż w tłumie ludzi na targowisku, kupujących „flance” pomidorów. Choć i tu ciekawie, i rozmów tyle, gdyż wiosna opętała zielenią całe towarzystwo. Zostaje tylko posłuchać Nosowskiej „Zielono mi” z albumu „NO”.